1987 juni IJmuider Courant 

‘De jaren op het Vellesan waren zeer bevredigend’ 
Herman ter Buurkes de Vries nieuwe rector Haarlemmermeer Lyceum 

De architect van het gefuseerde Vellesan College, conrector drs. H. ter Buurkes de Vries, vertrekt deze zomer naar Hoofddorp. In de poldergemeente wordt Ter Buurkes de vries rector van het Haarlemmermeerlyceum dat met fusieperikelen kampt, waar ook het Vellesan ooit mee te maken had. De boodschap van de scheidende conrector: het voortgezet onderwijs in Velsen moet zich bezinnen op nieuwe stappen.  

Vergaande samenwerking tussen het Vellesan College, de Technische School Velsen, het gymnasium Felisenum en het Ichthus College is onontkoombaar. En: VVD-wethouder Van Hoek zou zich wat dat betreft veel actiever moeten opstellen, aldus Ter Buurkes de Vries, die niet uit teleurstelling het Vellesan de rug toekeert maar uit behoefte aan verandering kiest voor een uitdagende andere baan. 
“De jaren op het Vellesan waren zeer bevredigend. Ik heb er geen spijt van dat de fusie is doorgedramd en een afdeling mavo/lbo is ontstaan. Dat is een uitstekende zet geweest. Het heeft zijn vruchten afgeworpen”, concludeert de conrector tevreden. Het succes blijkt onder meer uit het aantal leerlingen dat voor de mavo/lbo-afdeling kiest. 
“De school geeft leerlingen veel meer gelegenheid hun weg te zoeken. Dat heeft positieve effecten. Het niveau wordt hoger zodra leerlingen kunnen kiezen. Kinderen kiezen vrij gedifferentieerde pakketten. ‘t Mogen er op een potentieel van honderd misschien tien kinderen zijn, maar het zijn er nog altijd tien meer dan vroeger die naar tevredenheid een diploma halen. Anders waren het wellicht drop-outs geworden. Dat moet je voorkomen.” 
Volgens Ter Buurkes de Vries is het Vellesan College op middellange termijn ook rijp voor een samengaan met de nabijgelegen Technische School Velsen. “Op lts-scholen zie je ook drop-outs. Het zou een zinvolle en noodzakelijke toevoeging kunnen zijn aan het Vellesan College.” Met de plannen voor een driejarige onderbouw – de zogeheten basisvorming – moeten lts-opleidingen zich gaan bezinnen omdat onduidelijk is welke plaats lbo-scholen in de toekomst zullen innemen. 
“Ik voorspel dat leerlingen na drie jaar basisvorming niet voor een vierde en misschien vijfde jaar lbo zullen kiezen als men ook naar jet mbo kan.” Dus moet men de onderwijsvorm opnemen in een andere structuur of afschaffen. “Uit onderwijskundige en tactische overwegingen is samenvoeging op middellange termijn niet onverstandig.” 
Hetzelfde geldt, aldus Ter Buurkes de Vries, voor het gymnasium Felisenum. Ook daar moet aan gesleuteld worden. “Van de Geijn (voormalig rector Ichthus College, red.) heeft die uitlating ook al gedaan. Dat is niet echt goed gevallen maar strikt genomen, als jet het getalsmatig bekijkt, heeft hij geen ongelijk. Het aantal vwo-leerlingen in Velsen ligt tussen de 100 en 120. Als je dat met zijn drieën moet verdelen kan ieder klein kind uitrekenen hoeveel er voor iedere school overblijven: 30 à 40 leerlingen per school.” 
Ter Buurkes de Vries vervolgt: “Men moet zich afvragen of het zinvol is drie scholen te hebben die een havo/vwo opleiding aanbieden. Dat is op het ogenblik nog prima. Voorlopig is het nog wel vol te houden maar op middellange termijn moet het Vellesan zich afvragen, maar dat geldt ook voor het Ichthus College, of de structuur van het onderwijs niet veranderd moet worden. Moet er niet één school voor havo/vwo zijn in IJmuiden. Misschien kunnen er twee knappe scholen basisvorming geformeerd worden en daarbovenop een havo/vwo-opleiding: men moet daar niet ondersteboven van vallen als dat nog eens noodzakelijk zal zijn.” 
Officiële gesprekken over de vorming van zo’n tweede-faseschool (vwo/havo-afdelingen van Vellesan, Ichthus en Felisenum samen) met twee eerste-fasescholen (onderbouw Ichthus en onderbouw Vellesan) zijn in Velsen nog niet gevoerd. “er ligt wel een beleidsnota van het bestuur om de bestuursvorm door te lichten. Het kan zijn dat die andere bestuursvorm het gemakkelijker maakt om over samenwerking te praten.” 
Ter Buurkes de Vries is overigens weinig te spreken over de opstelling van onderwijswethouder Van Hoek, formeel voorzitter van het schoolbestuur. “Ik heb drie wethouders meegemaakt van wie er een kwalitatief bovenuit steekt. Dat is Kleijwegt. Niet dat iedereen tevreden was over zijn beleid maar het was wel duidelijk. Hij heeft goed de situatie bekeken en daarnaar gehandeld. Dat mis ik nu. Dit is een wat toeziend bestuur dat de scholen laat aanmodderen.” 
Liberale gedachten die in het bedrijfsleven misschien kunnen zijn volgens Ter Buurkes de Vries in het onderwijs funest. “De wethouder moet begrijpen dat hij twee dingen in het oog moet houden. De raad is het bestuur van de school en niet hij. Een ander punt is dat hij dezelfde taakopdracht heeft als zijn vorige maatjes: het behouden van alle onderwijsvoorzieningen in de gemeente Velsen. Dat betekent dat hij daar dan naar moet handelen. Ik heb de indruk dat dat niet zo is. En als dat wel zo is dan weet hij dat onvoldoende duidelijk te maken.” 
“De fusie tussen de scholen ligt er, maar we moeten verder kijken. Daar wordt niet naar gehandeld. Wanneer er gevraagd wordt om oriënterende gesprekken wordt er niet op gereageerd. Wij hebben er herhaaldelijk om gevraagd. Ons bestuur moet anticiperen op de toekomst.” 
Een en ander hangt volgens Ter Buurkes de Vries samen met het gewijzigde college. “Er is in dit college voor een andere lijn gekozen. Strikt politiek. Kijk, vanuit de opvatting van Kleijwegt, een PvdA-opvatting, heb je als bestuur zorg voor onderwijs. De liberale opvatting is in dit geval dat je de dingen laat gaan en niet ingrijpt in een proces zoals dat zich zou kunnen ontwikkelen. Ik denk dat je als wethouder duidelijk moet maken dat je interesse hebt voor het onderwijs. Maar ik ervaar dat de contacten op beleidsniveau zijn teruggeschroefd en strikt formeel zijn. Dit is een toeziend bestuur dat wel hoort van de school hoe het gaat. En als men niets hoort, dan gaat het goed. Dat is jammer. 

1997 juni IJmuider Courant  

Onderwijs blijft voor conrector De Boer ‘mijn grote hobby’ 

Of hij wel eens een leerling een draai om z’n oren heeft gegeven? Nou en of, zegt plaatsvervangend rector Elias de Boer van het Vellesan College. “Het is me één keer overkomen. Dat gebeurde in de allereerste week dat ik voor de klas stond. Toen ik die tik had uitgedeeld, wist ik meteen: Dit nooit meer. Na afloop van de les stond er een bootwerker van een vent in de deuropening van het klaslokaal. Haar vader. Hebt u mijn dochter een klap verkocht, vroeg hij. Ik dacht: Nu krijgen we het. Maar het viel mee. Mooi, zei de man. Want ik heb haar er twee gegeven.” 

Elias de Boer kan nog grinniken om het voorval. Een klein, niet onbelangrijk moment in zijn carrière. “Het is iedereen voor de klas wel eens overkomen. Het machteloze gevoel als kinderen niet doen wat jij zegt. En je hebt niet de mogelijkheid iets anders te doen. Nu weet ik, als ik op dat moment meer ervaring had gehad, was het niet gebeurd. Jonge collega’s geeft ik het advies: Loop in zo’n geval de klas uit. Een adempauze, die je voor jezelf inlast.” 
De scholieren en zijn collega’s zullen eraan moeten wennen dat de kamer van Elias de Boer voortaan leeg is. Geen adviezen meer, geen verzachtende woorden, geen grapjes. De plaatsvervangend rector neemt morgen, na een dienstverband van meer dan veertig jaar afscheid. Met pijn in het hart. “Want onderwijs is mijn grote hobby. Anders houd je het ook niet zo lang vol.”  

Met zijn vertrek verliest het Vellesan een belangrijke pijler. De Boer was één van de smeders van de fusie, die het Vellesan in 1984 tot zo’n grote scholengemeenschap maakte. Hij had daarvoor al een klassieke onderwijsloopbaan achter de rug. Begonnen als onderwijzer aan een lagere school in Zaandam, doceerde hij exacte vakken aan de Hartenlust mavo (vroeger ulo) in Bloemendaal en hij gaf vanaf 1966 in Velsen economie les aan de avondschool voor middenstand. In 1980 werd hij directeur van de Willem de Zwijger mavo. 
“Na krap een jaar kwamen de fusieplannen. Het moest gebeuren, zo had de gemeente vastgesteld. Aanvankelijk was ik er zeer op tegen. Maar ik dacht ook: oké, niet zeuren, we moeten er iets goeds van maken.” 
Samen met de collega-directeuren Van der Kwaak, Zwart (huishoudschool) en Ter Buurkes de Vries (Hugo de Groot-mavo) ging de Boer aan de slag. “Nachtenlang hebben we vergaderd.  Tijdens die gesprekken veranderde mijn houding. Ik ben van een tegenstander een groot voorstander van een brede scholengemeenschap geworden.” 
De fusie was in ‘84 een feit. Elias de Boer werd verantwoordelijk voor de financiële zaken en kreeg de onderwijskundige leiding over de vbo/mavo-afdeling. “Uiteindelijk is het een groot succes geworden. De oude huishoudschool was met veertig leerlingen op sterven na dood. De tak moest nieuw elan krijgen. We hebben het lbo-onderwijs daarom uitgebreid met administratieve vakken, waardoor er meer jongens op school kwamen. Het bleek een schot in de roos. Ook de zwakke mavoleerlingen kregen een goed alternatief. De vbo/mavo-afdeling is de kurk waar het Vellesan op drijft. Ruim zestig procent van alle leerlingen op onze school volgt dit type onderwijs.” 
Graag had de leiding van het Vellesan gezien dat de school onder een bestuurlijke noemer was gevallen met het Gymnasium Felisenum, het Ichthus en de toenmalige LTS, maar dat is niet gebeurd. Het Ichthus besloot zich uiteindelijk aan te sluiten bij het monsterverbond dat Noordzee College heet. “Jammer, maar het was niet anders. Maar het Vellesan is in financieel opzicht zeer gezond. We zitten in drie gebouwen, waarin de diverse afdelingen overzichtelijk zijn ondergebracht. Elk gebouw heeft zijn eigen schoolleiding en z’n eigen conciërge. Een voordeel. Vooral voor vbo en mavo- leerlingen is het belangrijk dat ze dicht bij de schoolleiding zitten. Je moet af en toe eens kunnen zeggen: En nou doe je dit! In andere gevallen leg je uit waarom je iets doet. Ze hoeven het niet met je eens te zijn, als je het ze maar verteld hebt. En dat vind ik trouwens de grootste verandering die zich de laatste dertig jaar in het onderwijs heeft voltrokken. De leerlingen zijn veel mondiger geworden.” 

De Boer heeft nog genoeg te doen. Hij heeft onlangs toegezegd tot het bestuur van de Volksuniversiteit Velsen toe te treden. “En vrienden hebben vorig jaar in Frankrijk, in de buurt van Bordeaux, een grote camping opgezet. Ze hebben me gevraagd een deel van de leiding op me te nemen. Prima. Ik doe wat klusjes en voer de administratie. Dat ligt me wel. Neen het is niet de bedoeling om in Frankrijk te gaan wonen. We wonen in Bloemendaal en hebben het daar nog steeds prima naar ons zin.” 

1997 november IJmuider Courant  

Kauwgom aan de paal genageld 

GEK worden leraren als ze elk lesuur naar een klas vol malende muilen moeten kijken. Daarom is (kauwgom) eten tijdens de les op het Vellesan College verboden. De kleverige kledder wordt meestal onder stoelen of banken geplakt.  Behalve in de klas van leraar Engels Pieter Oosterhuis waar de onderkanten van de tafels en stoelen verbazend schoon zijn. Dat komt omdat leerlingen hun Benbits, Bubblegum, Sportlifes en Smurfengom zichtbaar voor iedereen op een gele paal plakken. Hoe daarover wordt gedacht, vertelt leerling Miel Gouda (15). 

“Je hebt altijd gekke leraren. Op het Vellesan heeft Pieter Oosterhuis (docent Engels) een oplossing gevonden voor het kauwgomprobleem in zijn lokaal. Je kent dat wel, van die tafels en stoelen, die aan de onderkant met een mooi wit laagje asfalt zijn bedekt. Ze worden jaar in jaar uit opnieuw geasfalteerd met kauwgom. Tot een strafklant het asfalt mag verwijderen. Maar tegenwoordig zijn er voor die strafklanten andere naschoolse jobs: Ze mogen de kantine, die meer op een stortplaats lijkt, schoonmaken.  
Meneer Oosterhuis steekt het kauwgomprobleem, in tegenstelling tot veel leerlingen, niet onder stoelen of banken. Hij heeft in zijn lokaal een grote paal neergezet, een kauwgompaal. De leerlingen kunnen aan het begin van de les hun kauwgom op de paal plakken. Er zit al een fikse hoeveelheid aan de paal. De een plakt de kauwgom in een propje op de paal. De andere maakt er een kunstwerk van. Of koopt voor de gelegenheid een KNAL BLAUWE om de paal extra te versieren. De reacties onder de leerlingen zijn verdeeld. De een vindt het wel kunstig, bij de ander wekt de kledderpaal meer een neiging tot BRAKEN op. Vorig schooljaar heeft Oosterhuis dit experiment ook al uitgevoerd. Toen moest iedereen zijn kauwgom op een oud tafelblad plakken. Aan het einde van dat jaar kreeg degene die de meeste kauwgom op de paal had gesmeerd het kunstwerk mee naar huis. 
Rare leraren toch wel, op dat Vellesan, denk ik bij mezelf terwijl ik mijn kauwgom aan de paal plak.” 

1999 oktober IJmuider Courant 

‘Leerkrachten zijn de deskundigen’ 
Nieuwe rector Vellesan College, Frits Vermeulen, ziet fusieproces positief tegemoet 

Hij komt van het omvangrijke Midden Kennemerland College. In Velsen treft hij een verdeelde gemeente met kleine scholen. Voor Frederik Pieter Vermeulen (54) is zijn rol als nieuwe rector op het Vellesan College een kans om nog eens ‘babyfris’ aan groei en fusies mee te werken. Grootschaligheid is een streven. Het knusse daarbij bewaren is een plicht. 

Net als zijn voorganger Hans van der Kwaak vindt Vermeulen het zonde dat Velsen geen grote scholengemeenschap heeft gevormd. Een wording van de middelbare scholen kan volgens de rector vele deuren openen. “Om goed projectmatig te kunnen werken in het studiehuis heb je flinke aantallen leerlingen nodig. Een samenvoeging van Gymnasium Felisenum, Ichthus College en het Vellesan College was ideaal geweest. Dan had je veel meer speelruimte gehad met je onderwijs.” 
Nu staat de besturenfusie van het Noordzee College – waaronder het Ichthus College en de Technische School Velsen- met het Vellesan College op stapel. Vermeulen is enthousiast over het proces. “Praten over een fusie dwingt de betrokken partijen om los te komen van hun schoolbelangen en dus groter te gaan denken. Iedereen moet inzicht geven in zijn school. Zo krijg je bijvoorbeeld in beeld welke basisscholen de hofleveranciers zijn voor de verschillende scholen.” 
“Dan kun je eindelijk af van de ongein met pr. Als je één bent, hoef je geen leerlingen meer te werven om je quotum te halen, maar kun je je richten op passend onderwijs voor de leerling. Nu komen nogal wat leerlingen op verkeerde plekken en worden ze na een of twee jaar teruggefloten. Dat is voor kinderen heel slecht. Als je geen onderlinge concurrentie meer hebt, los je dat op. 
Daarnaast geeft grootschaligheid de scholen de mogelijkheid een gezamenlijk personeelsbestand aan te leggen. In een later stadium kunnen de gebouwen onder de loep genomen worden om te kijken hoe daar eventueel mee geschoven kan worden. Vermeulen benadrukt dat dergelijke gesprekken bijna aan het einde van het fusieproces horen. “Vaak beginnen mensen met dit onderwerp, maar dat loopt snel spaak omdat iedereen dan nog te veel in eigen belang denkt.” Niet geheel onbegrijpelijk, want ook Vermeulen zelf heeft zo zijn droombeeld van hoe een school er uit zou moeten zien. Als hij even loskomt van de historie van Velsen dan ziet hij een drastische verandering voor zich voor de gebouwen van het Vellesan College. De rector noemt het zijn ‘Vermeuliaanse ideaal’. “De gebouwen van het Vellesan zijn prachtig karakteristiek, maar het liefst gooi ik de hele boel plat. Een fantastisch eigentijds schoolgebouw kan dan verrijzen. Doodstille studieruimten, printers die op een chipknip werken en overal computers die op een netwerk zijn aangesloten. En heel belangrijk, ontmoetingsruimten zodat het knusse bewaard blijft. 

Het gaat Vermeulen niet louter om grootschaligheid. “De grootte heb je nodig om projecten te kunnen realiseren. Maar ik opteer zeker niet voor gigantische scholen. Bijvoorbeeld een vmbo van vijftienhonderd leerlingen in een gebouw, daar moet ik niet aan denken. Dat is onbeheersbaar en er blijft dan geen ruimte over om leerlingen behoorlijk bij te sturen in hun sociale ontwikkeling.” 
Voordat Vermeulen zijn idee in de groep kan gooien tijdens het fusieproces, moet hij acclimatiseren op zijn nieuwe school. “Het Vellesan is een kleine school in vergelijking met het Midden Kennemerland College, waar vijf scholen onder vallen met in totaal ruim zesduizend leerlingen”, zegt Vermeulen. “Ik merk het vooral als ik ’s morgens de leerlingen binnen zie komen. Een paar honderd jongeren door de deur zien gaan, is beduidend anders dan het dubbele aantal leerlingen over de drempel zien komen. Het is hier daardoor een stuk rustiger en dat is even wennen.” 
Ook de verschillende locaties van het Vellesan geven de school een eigen karakter, zo heeft Vermeulen gemerkt. “Ik maak aardig wat wandelingen op een dag om overal even een praatje te kunnen maken. Het grappige is dat alle locaties hun eigen sfeer en cultuur hebben. Het is natuurlijk anders om een gebouw vol brugpiepers binnen te lopen of een afdeling voor havo en vwo.” 

Wat niet verandert, is het intensieve contact met het docentenkorps. “Ik wil graag weten wat er speelt onder de leerkrachten. Uiteindelijk zijn zij de deskundigen die zien wat het beleid in de praktijk betekent. Ik vind het belangrijk om met mensen te werken die niet alleen geïnteresseerd zijn in kennisoverdracht, maar ook oog hebben voor sociale vorming. Dat leeft op het Vellesan en dat is mooi om te zien.” 

2003 augustus IJmuider Courant  

 ‘Ik hoop dat ze met plezier naar school komen’ 
Nieuwe rector Vellesan College bevlogen onderwijsmanager. 

 Veranderingen in het onderwijs? Voor Bert-Jan Kollmer is het een uitdaging. Sterker nog het is één van de redenen voor zijn terugkeer naar het voortgezet onderwijs, na jarenlang aan instellingen voor beroepsonderwijs verbonden te zijn geweest. De nieuwe rector van het Vellesan College heeft een droom: Van samenwerking, de leerling centraal stellen op school en integratie van verschillende onderwijsvormen. Maar eerst wil hij het Vellesan, waar hij vandaag begint, goed leren kennen. 

Na zijn studie economie rolde Kollmer het onderwijs in. “Ik wilde een baan, voor mezelf kunnen zorgen”, vertelt hij. “Ik vond het leuk om met mensen te werken en kennis over te brengen.” Een didactische bevoegdheid had Kollmer in 1983 nog niet. “Het eerste jaar was het vooral overleven. Daarna begon ik me echt thuis te voelen in het onderwijs.” Hij vergelijkt de ervaringen van zijn leerlingen van die van hemzelf. “Een van de boeiendste aspecten van het onderwijs”, zegt hij. “Ik wist van mijn eigen schooltijd pas achteraf waar het allemaal goed voor was geweest”. Hij denkt even na. “Het klinkt misschien wat hoogdravend, en zo bedoel ik het niet, maar als je dan toch bezig bent met onderwijs, is het wel zo handig om te weten waarvoor je het doet. Namelijk om iemand een zo goed mogelijke start in een vervolgopleiding en op de arbeidsmarkt te geven.” 
Kollmer zou willen dat de school voor zijn leerlingen een soort tweede huis wordt. “Ik hoop dat mijn leerlingen met plezier naar school komen. Dat ze zich er veilig voelen, en zich gestimuleerd voelen te leren. Als je zo’n omgeving kunt scheppen, kun je ergens naar toe werken..” een optimale leeromgeving creëren bedoelt hij. Waar docent en leerling samenwerken, en vmbo-leerlingen en vwo-leerlingen met hetzelfde project bezig zijn. 
De praktijk moet de klas in. Op die manier sluit de middelbare school veel beter aan op vervolgopleidingen. De manier van leren op mbo- en hbo-opleidingen verschilt te veel van die op de vooropleiding. “Het is vaak meer de manier van werken die bepaalt of je slaagt, dan de hoeveelheid kennis. Als je met name het vmbo-onderwijs beter laat aansluiten op de vervolgopleiding, heb je veel minder uitvallers bij vervolgopleidingen”, stelt Kollmer. 

Van die vervolgopleidingen weet Kollmer alles. De afgelopen jaren werkte hij als directeur op een mbo-opleiding in Rotterdam en bij Schoevers in Amsterdam. “Mbo- en hbo-opleidingen zijn veel praktischer ingericht dan het voorgezet onderwijs. Ik zou graag willen dat ook de lessen in het voortgezet onderwijs die kant op gaan. Met name het vmbo is vrij theoretisch. Voor sommige leerlingen is dat een groot probleem.” Iedereen heeft een andere manier van leren en daar zou het onderwijs meer op gericht moeten zijn. “De leerling moet centraal staan op het Vellesan.” De leerling is ook die ene vwo-eindexamenleerling van dit jaar. De havo- en vwo-afdeling is klein op het Vellesan. “De fusie met de andere middelbare scholen is misgelopen. Ik denk dat een fusie een middel is, en niet een doel op zich. Dat die nu helemaal van de baan is, betekent dat ik met een schone lei kan beginnen. Er is natuurlijk een probleem met het aantal havo- en vwo- leerlingen die we in deze regio moeten bedienen. Uiteindelijk moeten we misschien toch naar een samenwerking met de andere havo- en vwo-scholen in Velsen toe”, zegt hij. 
“Wat me zo aantrekt in het Vellesan? Dat het een openbare school is. Dat betekent volgens mij: open zijn, iedereen is welkom, ook kinderen met een achterstand. Daarvoor is er bijvoorbeeld de schakelklas. En de sport- en laptopklas op school, daar moeten we zeker mee verder”, zegt hij. Volgens Kollmer moet met name de computer verder in het lesprogramma worden geïntegreerd. De IJmond is nieuw voor Kollmer. Maar het Noord-Hollandse gevoel dat hij kent van zijn woonplaats Alkmaar heeft hij ook in IJmuiden. “Die nuchterheid spreekt me aan. Ik ben opgegroeid in Alkmaar, dus zelf ook een Noord-Hollander. Ik merk dat het contact met mensen hier erg prettig is. Duidelijkheid zonder poespas”, zegt hij. Na wat omzwervingen woont hij nu opnieuw in Alkmaar, samen met zijn gezin. Zijn kinderen gaan ernaar school, dus voorlopig blijft hij er wonen. 
Hij is een manager, maar ook een gewone docent. Om voeling te houden met de onderwijspraktijk is hij van plan zelf ook gastlessen te geven. Over de neiging managers te benomen als schooldirecteuren is hij niet zo te spreken. “Natuurlijk heeft een grote school als het Vellesan management nodig. Maar je moet als directeur wel contact blijven houden met leerlingen, docenten en ouders.” Want een directeur moet wel weten wat onderwijs en onderwijs geven inhouden. 

2003 januari IJmuider Courant

Afscheidsfeest(je) van Margriet Kolkman
Reünie op het Vellesan College

 Het was op het Vellesan College alweer een hele tijd geleden dat er een reünie was, de laatste dateerde van 1981. Voor Margriet Kolkman- Dalmeijer was haar afscheid een mooie aanleiding voor een reünie. Bij elk afscheid kijkt men graag een stukje terug op de levensweg en wat is dan leuker om alle ‘oude’ collega’s nog eens te ontmoeten… kortom een feest van herkenning!

Margriet Kolkman werkte vanaf 1966 bij de administratie van de Vissering Scholengemeenschap. In 1984 werd deze school samen met de van den Bergh van Eysinga-Elias school, de Willem de Zwijger school en de Hugo de Groot school samengevoegd tot Vellesan College. In die 36 jaar heeft Margriet heel wat collega’s zien komen en er ook een aantal zien gaan.
Volgens rector Frits Vermeulen, een achterkleinzoon van dé Pieter Vermeulen, waren en zijn er heel wat collega’s die de school lang trouw bleven, wat altijd tekenend is voor de goede sfeer. Docent Bert Gravemaker tekende tijdens zijn speech een wat overdreven beeltenis van het docentenbestaan. “Een docent heeft heel wat mee te sjouwen,” zo begon hij. Hij doelde daarmee op de verantwoordelijkheid en de lasten van het leraarschap. De vreugde van het ‘leraar zijn’ is dat men een verhaal te vertellen heeft, waarmee men de leerling een andere wereld kan laten zien. Gravemaker wil geen ‘onderwijskundige’ genoemd worden en oogstte daarmee een fiks applaus van de toehoorders.
Veel herkenning was er onderling, al moest men wel even wennen aan elkaars grijzende of verdwijnende haren, vooral wat de heren betreft. Dames weten de voortschrijdende jaren doorgaans wat beter te verbergen.
Zo ook Margriet Kolkman-Dalmeijer die er niet naar uitziet dat zij al in de VUT mag. Toch nam zij afgelopen zomer na 36 jaar afscheid van haar collega’s en de leerlingen. Samen met docent Cock Albers heeft zij de afgelopen maanden doorgebracht met het organiseren van een grootscheepse reünie, haar hartenwens voor haar afscheid. Dat de docenten van de genoemde scholen in zo groten getale op kwamen dagen deed haar dan ook veel plezier. Een andere wens was om een groepsfoto van de aanwezigen te maken. En met enige moeite kreeg zij dat ook voor elkaar! Organisatietalent verloochent zich niet.

2003 juni Jutter/Hofgeest 

Lintje voor ‘juf’ Been 

Gisteren kreeg mevrouw L.M. Been- Kist de Ruijter uit Velserbroek, uit handen van waarnemend burgemeester Theun van Dam, een koninklijke onderscheiding uitgereikt. 

Mevrouw Been-Kist de Ruijter is reeds 40 jaar werkzaam als docent Nederlands. Zij is docent Nederlands bij het Vellesan College in IJmuiden. De laatste jaren is zij werkzaam als docent en coördinator in de Internationale Schakel Klas, waar kinderen van landen uit alle werelddelen worden opgevangen. Het onderwijs in de Internationale Schakel Klas is zo ingericht dat deze kinderen een zinvolle dagbesteding en veilig bestaan hebben. Mevrouw Been doet dit werk met veel overgave. Zij is een enthousiaste leerkracht en gaat op een eigentijdse manier om met jongeren. 
Behalve haar werkzaamheden als docente en de zorg voor haar gezin, heeft mevrouw Been-Kist de Ruijter zich ook als vrijwilliger op bijzondere wijze voor haar medemens ingezet. Al op jonge leeftijd, ze was ongeveer 20 jaar, was zij betrokken bij de jeugdzorg via het Apostolische Genootschap. Binnen de apostolische gemeenschap IJmuiden (ongeveer 200 leden) neemt mevrouw Been-Kist de Ruijter een belangrijke plaats in als geestelijk verzorger.

Mevrouw Been-Kist de Ruijter is sinds maart 1996 eveneens betrokken bij de pastorale zorg van de volwassenen. Deze zorg houdt in het (mede) verzorgen van de erediensten op zondagmorgen, het bezoeken van de gemeenschapsleden voor thuisgesprekken en het bezoeken van zieken. Ook bezoekt zij nieuwe leden van het genootschap, heet hen welkom en geeft hun de eerste informatie omtrent kerk en samenleving. 

Naast deze werkzaamheden is mevrouw Been-Kist de Ruijter betrokken bij het verzorgen en coördineren van de zondagsdiensten in de andere gemeenten, behorende tot het district Noord-Holland. Sinds april 2000 is mevrouw Been-Kist de Ruijter eveneens aangewezen als voorganger van de gemeenschap IJmuiden. 

Na Schooltijd 8, juni 2024

“Als Telstar niet wint, ga jij prikken” 

Donald Boontjes was als conciërge ruim 13 jaar HET aanspreekpunt voor de vmbo-leerlingen van het Vellesan College. Of de leerlingen nu les hadden in de Willem, in de Heide of in de Plataan: Donald stond bij de deur, zag iedereen binnenkomen of weggaan, hield de absenten in de gaten, nam de telefoontjes aan, zorgde voor koffie of thee bij de ouderavonden, repareerde zo nodig de fietsen, kortom iedereen kende hem. 

In de 90’er jaren was Donald ook nog leerling van het Vellesan College. Hij woonde in Zeewijk en ging dus naar de Zeewijkschool. Hij moest door een herindeling overstappen naar de nieuw gestarte Regenboogschool. Leren was niet echt zijn ding bleek tijdens zijn schoolcarrière. Hij zocht al snel een baan en begon te werken als magazijn medewerker en beleefde daarnaast veel plezier als (jeugd) voetbaltrainer. Donald trainde onder andere bij Koninklijke HFC, Stormvogels, Velsen en DSS.  
Met jeugd omgaan is hem op het lijf geschreven. Dat was de reden voor hem om op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. Hij zocht bewust naar vacatures over omgang met jongeren. In 2005 solliciteerde hij naar de vacature van conciërge op het Vellesan College en Donald werd aangenomen. Dat was het begin van een boeiende tijd voor Donald. Het Vellesan was destijds op zoek naar rust in en om de school. Donald voelde dat goed aan en is terugkijkend blij dat hij een goede bijdrage heeft kunnen leveren aan de stabiliteit in de school. Doordat de conciërges de beschikking kregen over portofoons werd het onderlinge contact vele malen effectiever. Donald vond het echt een heerlijke werkomgeving met die 200 stuiterballen in zijn gebouw de Willem de Zwijger. Men vroeg hem wel eens “hoe houd je dit uit?”. Voor hem was het een gouden tijd, het was zo lekker kleinschalig, iedereen kende elkaar.  
Donald had goed contact met leerlingen en kon ze goed ondersteunen. Schrijnend vond hij het als leerlingen zichzelf als ‘dom’ bestempelde en Donald probeerde dit altijd te ontkrachten. Donald volgt oud-leerlingen via Social Media of komt ze tegen op het sportveld. Er zijn gelukkig veel leerlingen die een grote ontwikkeling hebben doorgemaakt. Donald is dan altijd blij als hij beseft dat hij hieraan een bijdrage heeft kunnen leveren. 

Goede herinneringen heeft Donald aan de buitenschoolse activiteiten zoals schoolfeesten, podiumavonden, Dance4Life, werkweken en sportwedstrijden zoals Olympic Moves.  Echt geweldig was het in 2009 bij het Silver Sensation feest in de Bob’s, Donald vormde met Bouwe Hoekstra en René Valent de ‘Vellesan Toppers’. In een verslagje van die avond staat hierover het volgende: Toppunt van de avond was het optreden van de Vellesan Toppers. In zilveren pakken brachten zij onder andere ‘Shine’ en ‘Maak mij gek’ ten gehore. 

  Donald als topper

Niet onvermeld mag blijven hoe zijn moeder, oma Boontjes die haar hele leven professioneel naaister was geweest, toen zij al ruim 80 jaar was, dagen in de weer is geweest met het naaien van de gordijnen voor de podiumavonden en de rokken voor de podiumdelen. Het was in één woord geweldig zoals het er daardoor goed verzorgd uitzag! 

Na dertien en een half jaar op het Vellesan College wilde Donald een nieuwe uitdaging en hij koos voor een school in Amsterdam West. Hier werd hij verzuim coördinator. Dit bleek echter een wel erg administratieve functie, waar hij weinig plezier aan beleefde. Hij miste het directe contact met de leerlingen. Inmiddels werkt hij nu op een school voor vmbo en pro leerlingen in Amsterdam Oost. Donald is daar meer facilitair conciërge en is onder andere bezig met de op handen zijnde nieuwbouw. De leerlingen wonen in Zuidoost en hebben veelal een niet Nederlandse achtergrond. Het is erg moeilijk om goed contact met ze te krijgen, maar Donald doet daar erg zijn best voor en heel langzaam merkt hij dat het begint te werken. Er zijn op zijn school ook schoolcoaches aangesteld die leerlingen aanspreken op negatief gedrag, dat vindt hij wel bijzonder. Donald maakte een leerzame studiereis over onderwijs naar Estland en Finland, erg interessant maar je kan niet alles zomaar overnemen. 

Donald bewaart nog altijd erg goede herinneringen aan zijn tijd als conciërge op het Vellesan College. Met een vleug weemoed denkt hij aan de leerlingen en het team terug. Van oud-leerlingen hoort hij nog vaak hoe zij hem waardeerden, zij vonden hem streng maar rechtvaardig. Dat klopt wel zegt hij zelf, maar leerlingen werden ook vaak gematst. Donald had plezier in het ‘spel’ met de leerlingen. “Plezier is heel belangrijk en hier moet je met elkaar voor zorgen in een gebouw of eigenlijk in de hele school”, zegt Donald vol overtuiging. De leerlingen maakten ooit een Bono-hyves pagina op internet. Donald lacht als hij dat vertelt. Ook moet hij lachen als hij vertelt dat hij wel 700 banden geplakt heeft. Soms had hij wel drie of vier fietsen tegelijk onder handen. Donald zegt dat hij veel gelachen heeft op het Vellesan College. Zo noemt hij de 1 aprilgrap van 2011 in de Willem de Zwijger, er was toen een grote kunstijsbaan in de Flevopolder. Hij had op het bord in de hal geschreven dat er de volgende dag (1 april) een schaatsbaan zou worden aangelegd op het plein van de Willem. En ja, inderdaad waren er zo’n acht leerlingen die met schaatsen op school kwamen…. 

In zijn vrije tijd is Donald nu EHBO’er bij Telstar. Hier komt hij vaak de oud-leerling Ryan Koene tegen. Ryan is steward bij Telstar en ontvangt de scheidsrechter en grensrechters bij wedstrijden. Wat Donald ook zegt, Ryan blijft hem ‘meneer Boontjes’ noemen. Waarop Donald hem laatst zei: “Als Telstar vanavond niet wint, ga jij prikken’ 

Na Schooltijd 6, maart 2023

Systeembeheerder  Rick van der Moolen
Met een KPN-dongel en digitenne in de sporthal kijken naar Nederland – Denemarken

Onderwijs en ICT zijn tegenwoordig onlosmakelijk verbonden. Ook het Vellesan College heeft hier een ontwikkeling in mee gemaakt. Een centraal persoon in de organisatie van de school die al die jaren met ICT bezig is, is Rick van der Moolen.

In 1996 kwam Rick als stagiair van het CIOK (later opgenomen in het Nova College) uit Beverwijk op het Vellesan College. Hij had een gesprek met de ICT-coördinator Willem Klooster die hem in die tijd goed kon gebruiken. Op dat moment was lokaal B13 uitgerust met 25 gekloonde computers van het merk JCN met als besturingssoftware Windows 95. In de Willem de Zwijger draaiden nog een aantal oude IBM-computers. Het onderhoud van deze computers was de taak van Rick, evenals het netwerk Win NT 3.5.1. De server stond in het kleine kamertje bij lokaal B13 en dat was ook het kantoor van Rick, door collega Pieter Oosterhuis met eerbied “de vissenkom” genoemd.

Een jaar later werd Rick in vaste dienst genomen. En dat was nodig ook. Er zou op ICT-gebied een hoop veranderen op school. Het personeel werd met zogenaamde Kellycursussen nageschoold in de softwareprogramma’s Word, Excel, Acces, Outlook en Powerpoint en het digitaal rijbewijs kon gehaald worden. Zelfs het Europees Digitaal Rijbewijs. De school werd een ICT-voorhoedeschool. Met ingang van het schooljaar 2000/2001 startte het Vellesan College met een laptopklas. De docenten die aan de laptopklas les gaven werden uitgerust met een laptop en in de mediatheek, die inmiddels verbouwd was, werden voor de leerlingen laptops geplaatst. De docenten van de laptopklas overlegden wekelijks met elkaar om de mogelijkheden van lesgeven met de laptop te onderzoeken. Ook werd het lokaal in de mediatheek uitgerust met een beamer zodat de docent “digitaal” kon lesgeven. De kreet “Anytime, anywhere learning” werd gebezigd maar hield feitelijk niet veel in omdat de leerlingen de laptop niet mee naar huis mochten nemen. Het was zo nieuw dat er zelfs vanuit Hilversum belangstelling was: er kwam een cameraploeg en het Vellesan College kwam er mee op de nationale televisie.

De laptopklas was een mooie opstap voor het gebruik van digitale middelen in het onderwijs maar werd door de tijd ingehaald. De computer werd begin deze eeuw steeds meer gemeengoed in gezinnen. Uiteindelijk werd de laptopklas opgeheven. Inmiddels waren meer collega’s met laptops uitgerust. Voor Rick werd het onderhoud van het wifi-netwerk een serieuze zaak. In de dependance Heidestraat was een beperkt wifi-netwerk. Collega’s gebruikten in dat gebouw soms het onbeschermde netwerk van de buren daar. Om het netwerk in de Heidestraat te verbeteren plaatse Rick op het dak van het hoofdgebouw een antenne en ook één op het dak van de Heidestraat. Hij moest de antennes goed op elkaar uitrichten om een werkende straalverbinding te krijgen. Maar het lukte!

Het gebruik van ICT door docenten was oorspronkelijk gericht op organisatie van de les. Het werd in eerste instantie nog weinig gebruikt voor het geven van lessen. Docenten maakten toetsen en deden hun cijferadministratie op de computer. Ook vond communiceren via e-mail zijn weg in de organisatie. De papieren nieuwsbrief werd opgeheven en het boek met mededelingen voor het personeel in de docentenkamers verdween ook. Wel werden roosterwijzigingen nog via een krijtjesbord in de hal van de gebouwen met de leerlingen gecommuniceerd. Langzaam vond de computer wel zijn weg naar een educatief gebruik. Er kwamen meer lokalen met beamers, het laatste krijtjesbord verdween in 2013 uit het hoofdgebouw. Lessen aan leerlingen werden met PowerPoint-presentaties ondersteund, luistertoetsen werden digitaal gepresenteerd. Sommige docenten gebruikten Wintoets, een digitaal toets-programma van De Rode Planeet en er werd beeldmateriaal van b.v. Kennisnet in de klas gepresenteerd. In 2016 startte de school met een IPadklas voor havo-vwo-leerlingen. Inmiddels zijn op dit moment alle leerlingen van klas 1 en 2 uitgerust met een IPad, net als de leerlingen bovenbouw van havo-vwo. Hierdoor is het contact van Rick met leerlingen erg toegenomen. Hij vindt het leuk om ze te helpen met hun vragen. Hij vindt dat het beheer van de IPads erg soepel verloopt.

Er is een hoop veranderd voor Rick. Terugkijkend op zijn loopbaan vragen wij hem om een anekdote. Hij denkt even na en noemt dan de voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal tijdens het WK in Zuid Afrika in 2010 ( Nederland – Denemarken 2-0). Alle leerlingen waren in de sporthal verzameld om te kijken. Met een KPN-dongel en digitenne werd het signaal naar de sporthal gehaald. Het was een geweldig evenement. Rick denkt nog even na en schiet in de lach. Direct vragen wij waar hij aan denkt. Hij vertelt dat Ernst Pans, voormalig conrector, de eerste roosters digitaal maakte met een programma op een Apple computer. De computer stond dan een heel weekend op school te rekenen om de roosters te maken. Daarna had Ernst een heel weekend op school nodig om alle roosters voor elke klas en elke docent uit te printen op een matrixprinter. Op een zeker moment werd er een overstap gemaakt naar een het nieuwe roosterprogramma Untis. Dit draaide niet op een Apple computer dus Ernst had een nieuwe computer nodig. Rick bestelde voor Ernst een Pentium 2 100mHz computer met een muismat waarop Katja Schuurman afgebeeld stond -want die maakte destijds daar reclame voor. Ernst voerde alle gegevens in en drukte op de knop BEREKEN. Er gebeurde volgens Ernst niets dus hij riep Rick erbij. Rick vroeg hem nog een keer die knop in te drukken. Dat deed Ernst en hij zei: “Kijk er gebeurt niets………”. Hierop antwoordde Rick dat er niets gebeurde omdat de computer al klaar was! En dat binnen 6 seconden!

Na Schooltijd 7, mei 2023

Overpeinzing Michiel  Lems

Wauw, het Vellesan College, wat heb ik hier veel geleerd!  In 2003 kwam ik als jong broekie de sectie Lichamelijk Opvoeding versterken. De sectie LO was een mix van hele ervaren, ervaren en minder ervaren rotten. Ook een mix van mensen met verschillende karakters en ambities. Dit zorgde voor best wel wat spanningen en niet altijd een soepele samenwerking onderling. Niet de makkelijkste start voor een beginnend docent! Ook door de best wel pittige vmbo-kader en -basis klassen die ik nog niet eerder tegen was gekomen in mijn stages… 

Door verloop binnen de sectie (pensioen, andere baan), groei van de school en nieuwe onderwijsontwikkelingen (sportklassen, LO2, SDV), ontstond op een gegeven moment een vrij nieuw team met Ronald Welboren (IJzeren) nog als meest ervaren docent. Dit werd ook echt een hecht team wat enorm veel lol met elkaar had en waarin met elkaar gebouwd werd aan onderwijsvernieuwingen en nog beter onderwijs voor de kinderen. Met veel plezier denk ik terug aan het samen les geven in de sporthal, het bos, (vliegeren) op het strand met leerlingen en de triatlons die we organiseerden. Het tafeltennistoernooi voor docenten (Fons cup) en het zwemmen in de zee met collega’s na een geweldig befrijfsfeest…. En ook legendarisch voor zowel leerlingen als docenten waren de schoolkampen die we gedraaid hebben. Als docententeam groei je ook echt naar elkaar toe op die kampen, want je hebt natuurlijk een enorme verantwoordelijkheid met elkaar te dragen! Ook voor de leerlingen vaak een ervaring die zij nooit meer vergeten. Op het moment dat ik mijn oud-collega’s weer spreek, komen met name deze verhalen weer boven drijven. Ook ben ik nog wel eens oud- leerlingen tegengekomen, die juist deze kampmomenten dan aanhalen. Hoe hebben jullie het in je hoofd kunnen halen om ons helemaal naar Texel te laten fietsen?! Dit was natuurlijk een idee van Jan Hoogmoed. 

Het lesgeven vond ik leuk, maar ik was ook altijd op zoek naar andere manieren om mij te ontwikkelen. Ik was dan ook heel blij met de kans die ik kreeg om als coördinator en docent aan de slag te gaan binnen de nieuwe vmbo-richting: Sport, Dienstverlening en Veiligheid. Ook hier ontstond een mooi en hecht team en hebben we ons met veel passie ingezet voor de ontwikkeling van dit competentiegericht onderwijs en de begeleiding van deze leerlingen. Met vallen en opstaan… Het was mooi en bijzonder om te zien dat sommige leerlingen de grootste moeite hadden om zich tijdens de leervakken te gedragen en te concentreren, maar tijdens de praktijkopdrachten op bijvoorbeeld een basisschool, de kinderopvang of het verzorgingstehuis zich uitstekend wisten te presenteren… 
Ondanks dat ik het enorm naar mijn zin had op het Vellesan College heb ik uiteindelijk toch gekozen voor een carrière buiten het onderwijs. Ik vond het namelijk een behoorlijk zwaar vak. Voor mijn gevoel moest ik namelijk elk uur continue presteren en kon je niet verslappen. Anders had je gelijk een zwaar uur met leerlingen die een loopje met je namen… Een avondje doorzakken en de volgende dag lesgeven is dan ook echt geen goed idee 😉. Ook trok ik mij als mentor vaak de cijfers van de leerlingen veel meer aan, dan de leerlingen zelf… Ik lag soms nachten wakker van de prestaties of het gedrag van de leerlingen van mijn mentorklas bij andere docenten. Ik voelde mij verantwoordelijk op het moment dat ‘mijn’ leerlingen of de sportklasleerlingen zich bij een bepaalde les niet gedragen hadden. Achteraf natuurlijk niet terecht… 

Ook was ik nooit echt trots op het feit dat ik leraar lichamelijke opvoeding was. Het was niet iets wat ik snel deelde op verjaardagsfeestjes bijvoorbeeld. Pas nadat ik uit het vak was gestapt kwam geleidelijk de trots dat ik voor de klas heb gestaan en iets heb kunnen betekenen voor jonge mensen. Dit kwam door het feit dat ik nadat ik gestopt was nog regelmatig (oud-)leerlingen tegenkwam. Zij waren dan overwegend positief om mij te zien en verschillende leerlingen hebben ook aangegeven dat ik hen goed geholpen had en behoed had voor schooluitval. Ze vonden het destijds niet leuk dat ik hen achter de broek aan had gezeten en regelmatig aan de lijn hing met hun ouders, maar achteraf gezien was dit wel goed voor hen geweest, gaven zij aan…  Ik had dit destijds niet zo door. Ook is deze trots ontstaan, omdat ik gemerkt heb dat ik enorm veel vaardigheden heb geleerd tijdens het lesgeven die ik nu dagelijks toepas in mijn huidige werkzaamheden. Het omgaan met mensen, voor groepen durven staan, presenteren, aanpakken, werkvormen toepassen, improviseren, allemaal vaardigheden geleerd tijdens mijn tijd op het Vellesan College! Tegenwoordig vertel ik bij elk kennismakingsgesprek, sollicitatiegesprek of op verjaardagfeestjes met trots dat ik voor de klas heb gestaan en hier enorm veel van geleerd heb. En dankbaar ben dat ik een kleine bijdrage heb kunnen leveren aan de ontwikkeling van jonge mensen!

Na Schooltijd 6, maart 2023

Bart Blom: Er is wel wat veranderd 

 Bart Blom, al een eeuwigheid docent geschiedenis, maatschappijleer en maatschappijwetenschap op het Vellesan College, is ook het fotografisch geheugen van de school. Sinds de school bij de opening van de nieuwe mediatheek, zo rond de millenniumwisseling, van de ouderraad een digitale Kodak-camera geschonken kreeg (Bart: “Dat ding kostte wel 2000 gulden, hij lag in de kluis”) begon Bart de belangrijke gebeurtenissen in de school te fotograferen en op de schoolwebsite te zetten. Buitenschoolse activiteiten, schoolfeesten, diploma-uitreikingen, kerstgala’s, jubilea, maar ook gewoon lessituaties en leerlingen, Bart legde ze vast. Bart: “Ik heb geen idee hoeveel precies, maar het moeten enige tienduizenden foto’s zijn die in mijn archief zitten.  Op een schoolfeest schoot ik wel 1500 foto’s. En degene die ik selecteerde heb ik ook nog bewerkt in photoshop om ze echt ‘acceptabel’ te maken.” 
Om hem voor al dat werk in het zonnetje te zetten vroegen we Bart om uit zijn archief vier bijzondere foto’s te selecteren en toe te lichten.  

“Dit is een fijn beeld. Deze leerling zat op de ‘apenrots’ in de entreehal van het hoofdgebouw. Hij zit hier voorovergebogen, verre van ontspannen, te lezen, want over een kwartier heeft hij een mondeling over boeken die hij niet heeft gelezen. Het heeft iets verlatens, in zichzelf gekeerd, een soort intimiteit. Hij en zijn boek. Je moet bedenken dat anders op deze plek zo’n 150 leerlingen door elkaar en met elkaar pauze houden en een volgend moment heb je deze leerling in verstilde sfeer. Ik liep langs om een kopje koffie te halen, zag het, pakte mijn iPhone en maakte deze foto. Er zit ook een prachtig contrast in: die jongen aan de ene kant en het licht en de lijnen en vlakken die de ruimte indelen aan de andere kant.”       

“Deze foto maakte ik op een diploma-uitreiking. Wat je ziet is een stel meiden. Deze meiden waren vrijwel het hele schooljaar vrolijk. Maar wat je ook ziet is de opluchting, er is een last van hun schouders, zo van: dit was het en nu gaan we het echte leven in. En de kijker weet vanwege de hoofddeksels dat het maar een ding kan betekenen: ze zijn geslaagd. Je ziet het ook aan hun verzorgde kleding, ze hebben moeite gedaan. En wat je in deze foto ook ziet: je realiseert je ineens dat de meisjes die ze waren in de brugklas, nu jonge vrouwen zijn geworden.” 

“Deze foto heb ik gemaakt in lokaal B26, mijn lokaal. Heel bijzonder, dit kan tegenwoordig niet meer. Als leerlingen aan een proefwerk bezig zijn, in volledige concentratie, verdwijnen ze als het ware in zichzelf. Ze laten iets zien wat ze normaal nooit laten zien: ze staren weg, ze hebben een zenuwtrek, ze nemen een aparte houding aan of iets dergelijks. Deze leerling had een hele speciale manier van schrijven, hoofd naar beneden, ze lag er altijd vrijwel bij.   Ik maakte deze foto vanachter mijn eigen bureau, ze merkte er niets van. Ik heb hem meteen bewerkt, zwart-wit gemaakt, de achtergrond zwart gekleurd, details verwijderd, delen uitgelicht. En aan het einde van de toets vroeg ik dan of ik hem mocht houden of weggooien. Bijna altijd zeiden leerlingen ‘houden’. Ze werden wel een beetje betrapt, maar vonden dat niet erg. Ik genoot daarvan. In mijn lokaal heb ik nu een serie van acht foto’s in deze stijl hangen, allemaal even mooi.” 

“Schoolfeest in de Bobs. Op een gegeven moment vonden leerlingen schoolfeesten op school, in de aula, niet meer zo leuk. Ze kwamen steeds minder. Toen besloot de school uit te wijken naar de Bobs in Uitgeest. Leerlingen werden er met bussen naar toe gereden. Het was een groot succes. Ik liep daar met camera rond en ontzettend veel leerlingen kwamen achter me aan om op de foto te mogen. En altijd met elkaar. Wat je hier ziet zijn drie meiden die lekker gek doen, ook een beetje poseren, met op de achtergrond de dansende leerlingen. Je kan de muziek horen, je voelt de bonkende dreun van de bassen. De tongpiercing is echt van die tijd. Ik probeerde altijd om het poseren te doorbreken, ze iets te laten doen, elkaar weg te duwen of zo. Mijn beste foto was vaak de laatste, die van het moment dat de leerlingen dachten dat het fotograferen was gestopt.  
In die tijd [red: deze foto is van rond 2010] zetten we zulk soort foto’s gewoon op de website. Vonden leerlingen prachtig. Maar sinds de invoering van de strengere AVG-regels kan dat niet meer. Dat is totaal veranderd. Nu fotograferen leerlingen alles zelf met hun phone, overal is een camera. Ook om de buitenwereld te laten zien wat ze zijn of doen.  Daarmee komt ook een einde aan het maken van een gezamenlijk verhaal.”    

Na Schooltijd 3, juli 202

Pauline Dekker
IJmuidenaren zijn heel direct, dat ben ik ook. 

Ze heeft illustere voorgangers, Pauline, voor intimi Pien, Dekker. Tijdens ons gesprek op 7 juni komen die allemaal meerdere keren voorbij. Haar partner Steven Beumer, haar buurman Haije Gemser, Ronald Ruseler, Joletta Bakker, Fred Kok, Marc Hartman en ga zo maar door. Het lijkt wel één grote familie op de tekenzolder van het hoofdgebouw. Omdat daar meer mag dan in andere lessen wordt er wel gesproken van de “anarchie van de tekenzolder”. 

Aanvankelijk zag het er niet naar uit dat Pauline deel uit zou gaan maken van deze familie. Behalve van kunst houdt ze namelijk ook veel van paarden. Toen ze na de lagere school een middelbare school moest kiezen was haar eerste keuze het gymnasium, wellicht om uiteindelijk dierenarts te worden. Maar aan het einde van de derde klas daar wist ze het zeker: ze wilde het onderwijs en de kunst in. Dus zocht ze een middelbare school waar het mogelijk was om examen te doen in het vak tekenen. En die school was, je raadt het al: het Vellesan College. Dat was vlak bij Velsen-Zuid waar ze woonde en haar buurman, Haije Gemser, werkte daar. 

Ze deed eerst de havo, daarna het vwo. Als we haar vragen of ze nog herinneringen heeft aan die tijd dan krijgen we vooral dingen te horen die buiten de lessen om zijn. Zo werkte Pauline mee aan de schoolkrant en organiseerde ze feesten. Dat laatste deed ze samen met een aantal docenten die volgens haar tijdens het feest “helemaal uit hun dak gingen”. Een ander bijzonder moment was dat tijdens het examen het plafond naar beneden kwam. Ze heeft ook een keer geslapen in de Willem. Dat was mogelijk omdat de zusjes Pans de sleutel van het gebouw van hun vader “leenden”. Een andere slapervaring was tijdens een examenstunt in een tentje op het sportveld bij de school . 

Na het Vellesan College ging ze naar de Hogeschool voor de Kunsten in Amsterdam. Daar volgde ze een opleiding tot eerstegraads docent beeldende vorming. Bij die opleiding hoorde een stage. Die deed ze natuurlijk op het Vellesan. Ze leerde het lesgeven van Joletta Bakker, Ronald Ruseler en, vooral, Haije Gemser.  Die beloofde haar dat zij zijn baan zou krijgen als hij er mee ophield. Nog voor haar afstuderen werd die belofte ingelost. Ze kreeg een aanstelling voor twee dagen op het Vellesan. Later kwamen daar nog twee dagen op de Montessori-mavo en een dag op de Hartenlust-mavo bij. Uiteindelijk kreeg ze een fulltime baan op het Vellesan College. 

Ze probeert in haar lessen de actualiteit te volgen. Ze vindt dat kinderen op de middelbare school daar niet alleen komen om kennis op te doen maar ook om hun creativiteit te ontwikkelen. Een mooi voorbeeld van creativiteit deed zich voor rond 11 september 2001. Op de tekenzolder hing een poster van de skyline van New York. Daarop waren ook de Twin-Towers afgedrukt. Na de terroristische aanslagen heeft een leerling een vliegtuigje op de poster geplakt. Pauline wil graag weten wie dat was en wat er van hem of haar terecht is gekomen. Jaarlijks organiseert Pauline het praktijkexamen voor de mavoleerlingen. In de coronatijd was dat al gestart toen bekend werd dat het dat jaar niet door ging. De leerlingen hebben toen, ondanks dat het niet hoefde, hun werk toch af kunnen maken. Omdat er op school geen lessen waren was er ruimte genoeg om voor elke kandidaat op een verantwoorde afstand een tafel neer te zetten. Een mooi voorbeeld van hoe serieus Pauline haar leerlingen neemt. Naast haar lessen houdt ze zich bezig met zaken als Idols, podiumavonden en Artcadia.  

Pauline houdt van de directheid van haar leerlingen. Het vult haar met trots als een leerling na het Vellesan College naar de kunstacademie gaat. Een voorbeeld daarvan is Angel Lohr die nu tekenlessen geeft op de Hartenlust-mavo. Ook geniet ze ervan als ze een oud-leerling tegenkomt die laat blijken haar nog te kennen. Ze is nog op zoek naar de maakster van het schilderij met Jimi Hendrix en Curt Cobain bij een kampvuurtje. Haar leerlingen wil ze mee geven: “verlies jezelf niet; blijf jezelf”.  

Na Schooltijd 9, september 2024

Rob Mataheru
Net als iedere net afgestuurde student begon ik vol ambities aan een onderwijs carrière.

Mijn generatie had de tijd niet mee, de HOS (Herziening Onderwijs Salarissen 1984- red.) was kort daarvoor ingevoerd, de banen lagen niet voor het oprapen en als je er al een vond was dat ter vervanging voor een beperkt aantal uren. Wat was ik blij dat ik een stekje had gevonden op het Vellesan College. Een college in opbouw. Verschillende gebouwen, meerdere type leerlingen en daarmee ook meerdere type docenten.

Wat je op de opleiding geleerd had ging over je vakgebied, wat ik op het Vellesan leerde was hoe het onderwijs werkt en hoe je om leert gaan met de verschillen. In de eerste jaren was er ook nog een “dislocatie” . De leenfiets werd veelvuldig gebruikt en er was lichaamsbeweging genoeg. Maar wat ik vooral leerde was dat over kleine zaken er toch ook weer anders gedacht kon worden, hoe je de leerlingen het beste kon benaderen en onderwijzen op hetzelfde niveau, maar dan in een ander gebouw.

Ik heb in de 14 jaar ( 1985-1999) ervaren hoe mooi en divers lesgeven is. Hoe fijn het is om in een organisatie gezien te worden en te mogen groeien. Het is gevaarlijk om namen te noemen met het risico dat je iemand vergeet. Er is er toch één die ik wil noemen, omdat deze als eindverantwoordelijke van de school ervoor zorgde dat ik het beste uit mijzelf en de leerlingen haalde, door onvoorwaardelijke steun uit te spreken en waar nodig bij te sturen. Dat was Elias de Boer. Met deze naam wil ik iedereen bedanken voor de fantastische tijd. Werken aan de kust in een brede scholen gemeenschap is voor mij het mooiste wat er is.

Imagine. Waarom deze titel? In de “Troel” werd de traditie ontwikkeld om voor de Kerstvakantie met alle leerlingen en het personeel Imagine van John Lennon te zingen. Met een goed gevoel gingen we dan de Kerstvakantie in. Maar Imagine staat voor meer. Het gaat om de verbinding en eenheid. De diversiteit van de scholen die er aan de start van het Vellesan College zeker was, is gegroeid naar een mooi College, waar iedereen trots op mag zijn. En dat ben ik ook.

Na Schooltijd 9, september 2024

Kees Huijer
Aan zijn tijd op het Vellesan College bewaart Kees Huijer mooie herinneringen.

De brugklaswerkweken in Vierhouten en Hilvarenbeek? De Olympic Day Run in Slagharen samen met Ronald Welboren waar we nog op de foto gingen met Anton Geesink, Olympisch judokampioen? De zaalvoetbalwedstrijden tegen leerlingen op vrijdagmiddag? De vele feestavonden? De 24-uurs schoolreis naar Disneyland Parijs? Of die naar Londen (die uiteindelijk eerder 30 uur werd)?

De podiumavonden met optredens als the Blues Brothers met brother Ruben Bos, de trappelzakboogie met BP Mulder, Bert Ranzijn, Ronald Welboren, “Big Spender” met Samantha van Wijk, Olga van Dorp en Saskia Borst, of het Hans van der Kwaaklied, met de kikkers en diverse docenten achter een doek? Vraag me af of er tot op heden iemand is die weet welke docenten er achter dat doek zaten? Ik herinner me Ronald Welboren en Bert Ranzijn, maar verder? Iets soortgelijks deden we toen ook met Sultan Celik en klasgenoten, herinner ik me nu (op de reünie maar even navragen bij Sultan hoe dat ook weer zat).  Of dan toch maar die ene keer dat ik samen met Jan-Meille Havinga tijdens de lessen in lokalen naast elkaar de boel op stelten zette in de gang en mevrouw Theissen boos de hoek om kwam lopen en ons enorm op ons donder gaf. Zo kon zij geen lesgeven! Oeps. Dat laatste was misschien wel illustratief voor mijn jaren op het Vellesan College. Ik kwam binnen als 24 jarig broekie, aangenomen door Adele Zwart. Samen met de andere veelal jonge collega’s deden we zo veel dingen samen. En ja, in ons jeugdig enthousiasme soms ook dingen die nu niet meer zouden kunnen op een middelbare school. Sorry, mevrouw Theissen. Maar we hadden wel enorme lol, met de leerlingen en met collega’s onderling. In een van de vorige nieuwsbrieven vroeg iemand zich af of er zoiets als familiegevoel bestond op het Vellesan? Ik denk in de jaren dat ik er werkte zeker wel. Nog altijd ga ik twee keer per jaar uiteten met oud-collega’s Welboren, Mulder, Licumahuwa, Havinga en Bos.

IJmuider Courant, oktober 2023

Ruud Glas 
de student

Ruud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetcRuud Glas was jarenlang leerling etctetc

Na Schooltijd Nr. 5, December 2023

Hanneke Naborn
Het verschil maken voor de leerling

De onderstaande tekst beschrijft Hanneke Naborn haar ervaringen op het Vellesan College. Zij is in 2002 als herintredende zij-instromer begonnen, tijdens haar studie heeft zij al een eerstegraads lesbevoegdheid in biologie gehaald. Zij gaf om te beginnen twee jaar biologieles aan klassen op verschillende niveaus. Hanneke was vervolgens acht jaar teamleider van de onderbouw vmbo, vijf jaar van de bovenbouw vmbo en twee jaar met Carla Stokman samen van het gehele vmboteam. De laatste jaren maakte zij als adviseur onderwijskwaliteit deel uit van de schoolleiding.   Zij kijkt met veel plezier en tevredenheid terug op deze periode. Juist de combinatie van lesgeven, verantwoordelijkheid dragen voor een grote groep leerlingen en hun docenten en zoeken naar mogelijkheden om de organisatie te verbeteren maakten het voor haar interessant. Van de ontvangst van de nieuwe brugklasleerlingen tot het secuur aanleveren van de examencijfers: Hanneke vond het allemaal belangrijk en genoot ervan om dit zo goed mogelijk te doen. 

 In 1983 ben ik in Wageningen afgestudeerd in biologie en communicatieleer. In die tijd waren er nauwelijks banen in het onderwijs. Ik ben mede daarom als management- en communicatietrainer aan het werk gegaan. Vervolgens heb ik als moeder van onze twee jonge kinderen tien jaar een praktijk aan huis gehad, waar ik als psychosynthese therapeut mensen begeleidde. Toen onze oudste zich oriënteerde op zijn keuze voor de middelbare school zag ik hoe de vakken biologie en verzorging werden ingevuld. Ik realiseerde me dat ik daartoe ook bevoegd was. Na een tijdelijke invalbaan in Heerhugowaard kon ik in 2002 op het Vellesan College beginnen. 

Het Vellesan was voor mij, in IJmuiden opgegroeid, een fijne school waar ik me snel thuis voelde. In Heerhugowaard had ik flink kunnen oefenen. Met zeven lesuren had ik toen voor mijn gevoel een volledige werkweek. In IJmuiden werd ik goed opgevangen en ondersteund door de leden van de vakgroep biologie. In 2003 begon een nieuwe rector op de school met nieuwe ideeën over de organisatie: er werden teams gevormd, met elk een teamleider. Een team docenten werkte voornamelijk in éen gebouw en gaf les aan dezelfde leerlingen. Maandelijks was er een teamvergadering en er werden leerlingbesprekingen georganiseerd. De schoolleiding bestond vanaf 2004 uit de rector, twee conrectoren en zes teamleiders. Ik werd de teamleider van het vmbo-bovenbouw team ‘zorg en welzijn’. Er was wekelijks schoolleiders-overleg waarin vooral operationele zaken de aandacht kregen en daarnaast kwamen beleid en visie op onderwijs aan de orde.  

In mijn aantekeningen van toen vind ik het volgende: Wat een gedoe was het met die teams, de school moest daar op alle niveaus erg aan wennen. Tot die tijd waren de lijnen erg kort naar de directie en opeens zat daar een teamleider tussen. Vanwege mijn beperkte ervaring als docent vond niet iedereen mij geschikt als teamleider. Ik vond het een hele uitdaging. Bij de start kregen de teamleden van mij een zonnebloem als symbool voor groeien en bloeien en voor de verzorging die daarvoor nodig was en die ik van plan was te geven.

In 2006 begon Marc Boelsma als rector, Ernst Pans ging na een jaar met pensioen en er bleven nog vier teamleiders in functie. John van der Hulst deed de bovenbouw vmbo, Inge van Deudekom de mavo en Klaas de Vos het havo en vwo-team. Ik mocht in het Willem de Zwijger gebouw het team van de vmbo-onderbouw leiden. Dat betekende dat we van twee teams (het lwoo team en het basis-kader team) één team gingen maken. Samen met Bouwe  Hoekstra en Peter van der Kroef als leerjaar-coördinatoren was dit een behoorlijke uitdaging. Ondanks dat de meeste collega’s al langer samen in het gebouw werkten was er toch sprake van verschillen tussen de twee oude teams, bijvoorbeeld wat betreft de niveaudifferentiatie en omgaan met inhaaltoetsen. 

We kozen voor een nieuwe aanpak wat we ‘Vellesan Leren’ noemden: We maakten voor de studieplanners een boekje en bleven in gesprek over onze pedagogisch/ didactische aanpak. Daan Nieuwenhuizen heeft met zijn ervaring op het MCA hierbij ondersteuning verleend. Gelukkig hoorde ik allengs minder ‘in ons team deden we het altijd zo’, met andere woorden we werden gewoon het onderbouw vmbo-team in de Willem.We hebben hard gewerkt aan het Vellesan Leren. We maakten opnames in elkaars’ lessen en ‘Met een zes voor een goede les’ als leidraad werden over en weer lessen bezocht en nabesproken. We maakten een boekje met ‘25 algemene vaardigheden’ waarin de vmbo-leerlingen op overzichtelijke wijze konden vinden hoe een werkstuk eruit moet zien, hoe je helder communiceert en hoe je woordjes leert, etc. In de mentorlessen werd hier aandacht aan besteed. Ik heb in die tijd mijn steentje bijgedragen aan het intensievere contact met de basisscholen onder andere door het regelmatige PO-VO overleg. Mede daardoor konden de leerlingen meer en meer op het voor hen passende niveau starten in het voortgezet onderwijs. 

Ondertussen lukte het in de bovenbouw vmbo maar niet een teamleider aan te stellen die voor langere tijd voldeed. In acht jaar waren er maar liefst vier teamleiders geweest. Vanaf januari 2014 werd ik de teamleider van de bovenbouw vmbo, aanvankelijk nog naast de onderbouw, waar de honneurs werden waargenomen door Bouwe en Paul Moedt. Enerzijds terug op mijn oude plek maar anderzijds vol nieuwe uitdagingen vooral wat betreft de op handen zijnde vernieuwingen in het vmbo. De vernieuwing van het vmbo was vooral bedoeld om de programma’s meer te stroomlijnen en meer uitdagend en toegepast onderwijs in te richten voor de vmbo-leerlingen. Vanaf 2016 is het aantal profielen in het vmbo landelijk teruggebracht tot tien. Op het Vellesan College kunnen de leerlingen kiezen uit twee profielen: ‘zorg en welzijn’ en ‘economie en ondernemen’. Voor elk profiel zijn vier profielvakken ontwikkeld waarin op landelijk niveau eindexamen wordt gedaan. Daarnaast uiteraard de AVO vakken en een ruime hoeveelheid beroepsgerichte keuzevakken. Zo kunnen leerlingen echt een keuze maken gericht op hun toekomstplannen, passend bij hun belangstelling of wat ze leuk vinden om te doen.  

Jammer genoeg is het niet gelukt een eigen keuzevak ‘mens en sport’ in te voeren. We hadden het idee om in samenwerking met het CIOS met dit keuzevak een aantal leerlingen beter voor te bereiden op hun vervolgstap. We hebben de landelijke commissie die hierover mocht beslissen helaas niet kunnen overtuigen. 

Met de in gebruik name van de Plataan zaten de onderbouw en de bovenbouw van het vmbo eindelijk samen in een mooi nieuw goed toegerust gebouw. Carla Stokman en ik hebben ons vanaf de start ingezet om er één team van te maken, docenten gaven les in alle leerjaren en er werd intensief samengewerkt aan allerlei projecten. Ik kon dit in mijn ogen goede team met een gerust hart overdragen. Mijn laatste drie jaar in de schoolleiding heb ik me vooral beziggehouden met de noodzakelijke kwaliteitsonderzoeken en alles wat daarbij komt kijken. Het was fijn om te doen en te merken dat mijn collega schoolleiders deze inspanningen konden waarderen. Gelukkig heb ik deze taak goed kunnen overdragen aan mijn opvolgster Melissa Zwaan. 

Bijna twintig jaar maakte ik deel uit van de schoollelding van het Vellesan. Ik kijk hier met tevredenheid op terug. Ik maakte vaak lange dagen op school. Het kostte me veel tijd en energie vooral omdat ik het zo goed mogelijk wilde doen. Allereerst zorgde ik voor de leerlingen, probeerde ze te stimuleren en maakte waar mogelijk afspraken over hun inzet en prestaties. Daarnaast had ik de zorg voor mijn teamleden, voerde (functionerings-) gesprekken, bood een luisterend oor en ondersteunde ze zo goed mogelijk. Uiteraard ging mijn aandacht en energie ook naar de schoolorganisatie als geheel. 

Met elkaar hebben we al die jaren geprobeerd om de leerling zoveel mogelijk centraal te stellen. Graag had ik school breed een systeem ingevoerd waarin de leerlingen nog meer eigen verantwoordelijk zouden krijgen voor hun eigen leerproces. Het werkboek ‘Vaardig in Plannen’ dat in 2019 in gebruik werd genomen, was wat dat betreft een stap in de goede richting. 

Tenslotte wil ik niet onvermeld laten hoe belangrijk de podiumavonden, Idols-verkiezingen en Vistivals maar ook de acties voor Dance4Life, Serious Request en ‘Geen Red Bull maar water’ zijn voor de ontwikkeling van de jongeren. Daarnaast hebben we, vind ik, door de georganiseerde ouderavonden over ‘Mijn kind online’, ‘Drugs’ en ‘Anti-pestbeleid’ ook een goede bijdrage geleverd aan de samenleving. 

Sinds de zomer van 2021 ben ik met pensioen. Ik heb het prima naar mijn zin als oppas-oma van twee kleinkinderen (’21 en ’22) die gelukkig allebei in de buurt wonen. Daarnaast ben ik bezig met het jubileumboek over 40 jaar Vellesan College, ik ben voorlichter/lotgenoot van de patiëntenvereniging Hoofd Hals en af en toe help ik mee met inzamelen van producten voor de voedselbank Velsen. Ik denk met veel genoegen terug aan leerzame en zinvolle jaren op het Vellesan College.  Ik wens de huidige medewerkers toe dat ze met net zo veel plezier als ik aan het werk kunnen zijn om zo voor de leerlingen echt het verschil te kunnen maken!