Werkweken

Een overzicht van alle werkweken is in het archief van het Vellesan College niet te vinden. Er is wel de nodige losse informatie te vinden. Die hebben wij in een paar schema’s kunnen verwerken. Wij beseffen goed dat die niet compleet zijn. Die zijn per leerjaar en afdeling hieronder te vinden. Graag zouden wij dit overzicht nauwkeuriger en compleet willen hebben. Wellicht zijn er oud-leerlingen of (oud)medewerkers die ons hier aanwijzingen over kunnen geven omdat zij zelf mee geweest zijn met een werkweek dan wel deze georganiseerd hebben. Onze vraag is of je ons hierover kunt informeren.

Naast een overzicht van alle werkweken zijn wij ook op zoek naar de ervaringen over werkweken. Heb jij een mooi verhaal over een werkweek of iets bijzonders meegemaakt tijdens een werkweek en je wilt dat met ons delen, dan vragen wij je een reactie naar ons te sturen. Wij nemen dan contact met je op.

1988

Werkweek  PARIJS  – door Hein Janssen

Vanaf 1988 ging de werkweek van de derde klas VBO/MAVO naar Parijs. De grote animator van deze reis was meneer Rol; in het dagelijks leven docent lichamelijke oefening. Reeds vroeg in het schooljaar werd contact gemaakt met de firma EDAD uit Dordrecht. Die zorgde voor vervoer en verblijf in Parijs. Dat verblijf was een “acceptabel hotel” in het hartje van Parijs. Het vervoer waren meestal twee touringcars, elk goed voor het vervoer van 54 personen.
In april was er een ouderavond die, hoe kan het anders, door bijna alle ouders bezocht werd. De ouders werd uitgelegd wat het programma was, dat er een paspoort of identiteitskaart moest worden aangeschaft en dat 100 gulden een goede richtlijn was voor het zakgeld voor zoon of dochter. Die 100 gulden werd dan bij een bank omgewisseld voor Franse franken. Je kreeg er ongeveer 300 frank voor (meestal 3 briefjes van 100).
Een paar weken later verscheen het programmaboekje waarin opgenomen een aantal wetenswaardigheden over Parijs. Leerlingen moesten het aangeschafte identiteitsbewijs laten zien; dit werd geregistreerd. Zonder identiteitsbewijs kon je niet mee.

Op de dag van vertrek stonden de touringcars al voor dag en dauw in de Briniostraat. De ouders leverden hun zoon of dochter af en verheugden zich op een week met meer rust dan gebruikelijk. De bagage ging onderin de bus en als dan ook nog het identiteitsbewijs kon worden getoond kon er plaatsgenomen worden in de bus. De reis naar Parijs duurde ongeveer 7 uur. Er waren twee tussenstops. De eerste in België, in Nazareth. Hier kon je naar het toilet, maar dat was niet gratis. Vervelend voor de leerling met 3 briefjes van 100 want die kreeg wisselgeld terug in Belgische franken. De tweede stop was in Noord-Frankrijk.
In Parijs moesten de leerlingen zelfstandig proberen om iets te eten te bemachtigen. De meesten kwamen niet verder dan Mac Donalds of een pizza bij een Italiaan. Een enkeling ging naar een “echt” restaurant en trakteerde zich op een lekkere biefstuk of zoiets. Hoewel de bussen in Parijs bleven moesten de meeste kilometers te voet worden afgelegd. Iets wat niet alle leerlingen even gemakkelijk afging. Sommigen hadden al na 1 dag blaren hetgeen veel gesteun en geklaag opleverde.

Het nachtgebeuren was een belevenis op zich. De eerste nacht sliep bijna niemand. Zeker de begeleidende docenten niet. De volgende dag volgde een donderspeech van meneer Rol en de toezegging dat de leerling die zijn gedrag de tweede nacht niet zou aanpassen op eigen kosten vroegtijdig richting huis zou gaan. Dat hielp. De andere twee nachten verliepen aanzienlijk rustiger.Uiteraard moesten er souvenirs worden gekocht zoals een Eiffeltorentje of een tekening door een kunstenaar op Montmartre. Ook favoriet was een patertje dat, als je op zijn hoofd duwde, zijn piemeltje liet zien.
Op donderdag werden de koffers weer ingepakt en in de bus geplaatst. Op de terugreis was het doodstil in de bus. Bijna iedereen sliep. Aangekomen in IJmuiden moesten de leerlingen die de meeste overlast hadden veroorzaakt de koffers uit de bus halen. Daarna mochten de “brave” leerlingen pas uit de bus. Ze werden, net als de delinquenten, verwelkomd door hun ouders die al een hele tijd te wachten stonden.
Het waren mooie tijden.

2002

Werkweek  BARCELONA  – Een Impressie geschreven door Ronald Ruseler

22  – 26 april 2002
maandag 22 4 2002

Van IJmuiden naar Barcelona – Jeugdhotel Alberg Mare de Deú de Montserrat – stadswandeling met bezoek aan Kathedraal Le Sau

Regel nog snel op het Vellesan wat lopende zaken. Een profielwerkstuk moet ingeleverd zijn en de 4-5 meiviering definitief afgerond.(d.i. de bijeenkomst in de Engelmunduskerk op vier mei, die door het Vellesan mede wordt vormgegeven. Onze ll-en hebben speciaal voor deze gelegenheid gedichten geschreven en schilderwerken gemaakt. Naast de reguliere lessen en de organisatie van deze werkweek naar Barcelona betekent dit veel extra werk. Ronald Neervoort en ik hebben dit project ternauwernood af kunnen ronden, omdat er te weinig tijd voor beschikbaar was.)
X brengt me naar IJ. leerlingen staan voor school klaar met hun bagage. Ronald is druk bezig om praktische zaken af te ronden. Zo zijn er meteen al twee calamiteiten die om een oplossing vragen. Nathalie heeft haar deelname aan deze werkweek wel heel erg onhandig aangepakt. Ze heeft alles zelf geregeld en betaald zonder haar ouders in te lichten. Pas op het laatste moment heeft ze hen verteld dat ze op werkweek zou gaan. Met een ongeloofwaardige smoes zegt ze tegen R dat haar tas gestolen is met haar paspoort erin. ‘Dan mag je wel heel erg snel een nieuw identiteitsbewijs regelen Nathalie’, zegt hij.  Huilend biecht ze het ware verhaal op. Ze mag niet mee van haar moeder. Sneu, want wij kunnen nu niets meer voor haar doen.
Stefan blijft op de valreep ook thuis. Het is onduidelijk wat hij heeft. Een onbekende ziekte heeft hem ernstig verzwakt. Hij wil graag mee. Met zijn ongeruste ouders staat hij naast de bus. Hij ziet er grijs en bleek uit, maar plotseling wordt zijn huid helemaal geel. Het is onverantwoord hem mee te nemen. We moeten hem in IJ. achterlaten. Ontzettend lullig voor hem en dikke pech.
Uiteindelijk vertrekken we goedgemutst. Uitgezwaaid door de achterblijvers. De drie begeleiders Inge van Deudekom ( la Deud en espagñol), Ronald Neervoort en Ronald Ruseler zitten achter ‘Corrie’ die ons naar Hazeldonk rijdt. Pieter Oosterhuis verwacht ons in Barcelona. Tot zaterdag!

Lees het verdere verslag.

2003

Werkweek PRAAG  door Frank Joosten

De bovenbouw van het vmbo stond in 2003 voor een belangrijke keuze. Welke stad te bezoeken met de werkweek: Parijs of Praag? Praag bleek enorm populair te zijn. Zo populair dat niet alle inschrijvingen ook daadwerkelijk meekonden naar Praag. Er moest geloot worden. Ik behoorde tot de gelukkigen en mocht mee naar Praag. Het heugelijke feit werd door alle gelukkigen vermeld in hun ‘MSN-naam’. Dit leverde pareltjes op als “Pr44g wordt Ge4k!1!!”, “PrA4G de G3Xte!” en “Pr4Agggg w0rt Tan2 L3ip!!!”. Uiteraard in de schrijfwijze die destijds ‘cuWl’ was. Van de werkweek zelf herinner ik mij vooral het indrukwekkende bezoek aan voormalig concentratiekamp Theresienstadt en het niet zo indrukwekkende bezoek aan voormalig dorp Ležáky. De inwoners van dit dorp werden er, ten onrechte, van verdacht hulp geboden te hebben aan de daders van de aan slag op Reinhard Heydrich. Ležáky is door de nazi’s volledig uitgemoord en met de grond gelijk gemaakt. Ik denk dat mijn fantasie mij hier op het verkeerde been had gezet. Ik stelde mij een verwoest dorp voor. Volledig in puin en verlaten. De realiteit was anders. Ležáky is tegenwoordig een keurig bijgehouden park. Een andere excursie was een bezoek aan een bierbrouwerij met aansluitend een boottocht over de Moldau. Tijdens deze boottocht zaten de begeleidende docenten op het bovendek en de meeste leerlingen beneden in de boot. Op het benedendek bleek een barretje aanwezig te zijn, met een zeer bereidwillige barman. Deze barman heeft ons ruim voorzien van onderanderen Malibu-cola en soortgelijke mixdranken. Hierbij waren wij in de veronderstelling dat de docenten dachten dat wij slechts cola dronken. Dat menig leerling zwalkend van boord kwam, werd natuurlijk veroorzaakt door de opgelopen zeeziekte tijdens de vaartocht. Alcohol was voor ons verboden. Logisch, want de meesten van ons waren slechts vijftien jaar oud en mochten helemaal niet drinken. Echter, wij kwamen er al snel achter dat alcoholische dranken vrij gemakkelijk verkrijgbaar waren bij de vele slijters in Praag, tegen (voor ons) bijzonder lage prijzen. Velen van ons kochten een aantal flessen en smokkelde deze het hotel binnen. De Spoelbakken van wc’s werden geopend en de flessen erin geplaatst. De spoelbakken diende gelijktijdig als verstopplaats en als koelkast. De nacht was onrustig door het elkaar bezoeken op de kamers. Iets dat de hele nacht doorging. De docenten waren hier minder blij mee en probeerde ieder in zijn eigen kamer te krijgen en te houden. Daarbij ontdekte zij regelmatig geheime drankvoorraden en namen deze in beslag. De straffen voor het drankgebruik waren overigens mild: een extra verslag voor CKV maken en het was je al vergeven. Een andere merkwaardige hobby die wij in Praag hadden was het roken van gigantische sigaren. Deze sigaren brandden ongeveer een uur en stonken verschrikkelijk, maar wat voelde wij ons stoer… De terugreis was er een om nooit meer te vergeten. De bedoeling was om in de loop van de dag uit Praag te vertrekken, de hele nacht door te rijden en dan in de loop van de ochtend bij het Vellesan aan te komen. Dat liep even anders. Midden in de nacht ergens in het midden van Duitsland begaf onze bus het en werd op de vluchtstrook gewacht op hulp. Deze hulp kwam snel, maar kon weinig voor ons betekenen. Waarop er op een andere hulpdienst gewacht moest worden. Ondertussen zaten wij een groot deel van de nacht in een steeds warmer wordende en muffer ruikende bus. Tot overmaat van ramp raakte de wc van de bus overvol. Dit stonk enorm en zorgde voor extra geur- en smaakstoffen in de bus na elk toiletbezoek. Uiteindelijke zijn we naar een politiekazerne gebracht. Hier werden wij opgewacht met broodjes worst en flessen cola. Er waren slaapplaatsen voor ons voorbereid in de gymzaal. Hier sliepen wij op matjes en onder paardendekens. Een fantastisch comfort, dat na een nacht wachten zeer welkom was. In de loop van de ochtend was de bus gerepareerd of vervangen. Die details weet ik helaas niet meer. Dit betekende het einde van ons verblijf op de kazerne en waren wij eindelijk weer onderweg naar huis. De vervolgde reis verliep zonder bijzonderheden en aan het einde van dag werden wij, volledig versleten, afgeleverd op school en door onze ouders opgehaald. Zo terugkijkend was dit een onvergetelijke werkweek.