De weg naar school fiets ik niet meer zo vaak, maar jaren ben ik elke dag op en neer gefietst naar school. Met plezier. En ja, niet alleen op school een hoop meegemaakt, ook op de fiets. Na jaren fietsen kan ik over veel plekken onderweg wel wat vertellen. Soms triest, soms erg leuk. Soms zeer wonderbaarlijk. Zoals na die ouderspreekavond. Ik fietste in het donker op de Duin en Kruidbergerweg en keek opzij. Ik had daar in het donker iets gehoord. Ineens kwamen er een stuk of vijf herten uit de duisternis van het bos tevoorschijn. Zij sprongen in de berm naast mij met mij mee. Zo een bijzonder aanzicht in het maanlicht. Wel 150 meter fietste ik met hen naast mij voor zij weer in de duisternis verdwenen.
Het is vreemd maar de meeste herinneringen heb ik aan de Bergweg, het fietspad achter het voormalige Provinciale Ziekenhuis langs. Ik fietste op een keer met mevrouw Hoogkamer op een vrijdagmiddag richting Haarlem. Ik had haar kunnen overhalen dit mooie maar steil stijgende fietspad te nemen. Het had flink gewaaid die dag in december en het liep tegen vijven. Dus was het al aardig donker geworden toen wij daar fietsten. Eerst een flinke trap omhoog en daarna lekker makkelijk naar beneden. Althans, dat dacht ik. Gelukkig zag mevrouw Hoogkamer het net op tijd. Halverwege de afdaling moesten wij flink in de remmen knijpen. Op ooghoogte hing een meterslange omgewaaide boomstam over het fietspad. Ik had het niet gezien. Als mevrouw Hoogkamer mij niet net op tijd gewaarschuwd had, had ik een flink klap opgelopen met alle gevolgen daarvan. Wij belden meteen de politie en na veel uitleg zouden zij de boomstam komen weghalen. Voor de zekerheid hebben wij met hulp van mensen uit het clubhuis onderaan de Bergweg de boomstam beter zichtbaar gemaakt. Dit om te voorkomen dat anderen er tegen aan zouden fietsen.
Maar ook op de Bergweg en nu in de zomer kwam ik het volgende tegen. Ik fietste naar school, het was erg warm en zag iets op de weg liggen. Ik fietste eromheen en keek ernaar. Ik vroeg mij af of ik het wel goed gezien had en draaide met mijn fiets om en stapte af. Tot mijn verbazing zag ik het volgende:
Maar nog leuker was het toen ik op een ochtend aan het eind van de Minister van Houtenlaan bij de Waterloolaan op de rotonde fietste. Uit een auto die op de rotonde reed hoorde ik ineens een meisjesstem roepen: “Meneeeeer van der Kroeeeef”. Dat kon er maar één zijn, ik herkende de stem direct en al jaren van school: Priscilla Kallo. Zeker weten!